De CO2-footprints van Waterbedrijf Groningen en WMD worden voor circa de helft bepaald door de eigen uitstoot van methaan, een broeikasgas met een 25 maal grotere impact dan CO2. We blazen het in het grondwater aanwezige methaan uit naar de lucht om biologische omzetting in de filters en nagroei in het distributienet te vermijden. Het is mogelijk om over te stappen op een andere vorm van methaanverwijdering door geconcentreerd uitblazen, het uitgeblazen methaan om te zetten naar CO2 en eventueel de vrijkomende energie te benutten. Maar het inbouwen van methaanverwijdering als aparte zuiveringsstap is kostbaar. Daarom willen we methaanverwijdering in combinatie met een alternatieve zuiveringstechnologie gaan toepassen bij nieuwbouw en vervanging.

We zetten in op onderzoek naar het vergroten van de eigen energieopwekking en onderzoeken of we mogelijk op den duur af kunnen schakelen van het energienet.

Bij het zuiveringsproces komen reststromen vrij. We kunnen ijzerslib, kalkkorrels, ijzerkalkslib en filtergrind als restproduct goed afzetten voor hergebruik. Maar dat geldt niet voor al onze reststromen. Voor aluminium slib, afkomstig van de oppervlaktewaterzuivering in De Punt, zoeken we nog een verantwoorde oplossing.

RO en NF als zuiveringstechnologie bieden een barrière voor organische microverontreinigingen en kunnen ook voor ontharding worden ingezet. In het concentraat (het restant met de geconcentreerde verontreiniging) gaat twintig tot dertig procent van de ingenomen hoeveelheid water ‘verloren’. Een goede toepassing van het concentraat is te kostbaar en lozen is niet gewenst en soms ook niet toegestaan. De concentraat problematiek belemmert dan ook grootschalige toepassing van RO en NF. Daarom gaan we met partijen, zoals provincies en waterschappen, toewerken naar een verantwoorde verwerking van het concentraat.